Η ανατριχιαστική ιστορία του Μανώλη Μετσικίδη

Ωραία τα ποδοσφαιρικά χρόνια..έχεις δώσει την ψυχή σου, το σώμα σου, το μυαλό σου, τα πάντα σου πολλές φορές σε παιχνίδια, χωρίς να ζητάς αντάλλαγμα από την στρογγυλή Θεά.Καθώς έφτανα στα τελευταία μου παιχνίδια, μετά από 15 περίπου γεμάτα χρόνια, έχοντας ζήσει ανόδους από όλες της κατηγορίες Γ’ τοπικό β’ τοπικό Α’ τοπικό στην Δ Εθνική και άνοδο από την Δ Εθνική στην Γ…Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για μένα αλλά με έναν ξεχωριστό τρόπο.

Ήμουν στην ομάδα του χωριού μου τον Ηρακλή Μαυρόβατου κι είχε φύγει από την ζωή ένας συμπαίκτης μας, ο Λευτέρης Παφραλίδης .Εγώ μη έχοντας πολλές συμμετοχές στα τελευταία παιχνίδια,είχα σκοπό να τιμήσω με την παρουσία μου τον συγκεκριμένο κύριο έστω και στο τελευταίο μου παιχνίδι.Καθόμουν στον πάγκο μαζί με τον πολύ μικρό του γιο δίπλα δίπλα,καθώς ο άλλος αγωνιζόταν…Στο ημίχρονο και καθώς το σκορ σε ένα αδιάφορο παιχνίδι ήταν 0-3 μου λέει ο μικρός δίπλα…

‘’Θέλω να μπεις και να βάλεις ένα γκολ για μένα.’’ Γύρισα του χαμογέλασα με όλη μου την καρδιά και μετά από λίγο έκανα ζέσταμα. Μπαίνω μετά από λίγο μέσα …Το σκορ γίνεται 3-3 σε λίγα λεπτά και όταν ήρθε η στιγμή να πάω να αφιερώσω το γκολ στον μικρό,έβλεπα την χαρά στο πρόσωπο του και καθώς σκεφτόμουν ότι είχε χάσει τον πατέρα του,ίσως εκείνη την στιγμή να ένιωθα και εγώ ότι έβαλα το πιο σημαντικό γκολ στην ζωή μου.

Αυτή την τελευταία μου ποδοσφαιρική εμφάνιση την κρατάω μέσα μου σαν φυλακτό.Μανώλης Μετσικίδης